Augustyn Barbara

Urodzona w 1962 roku. Absolwentka polonistyki Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, nauczycielka, mieszkanka Radomyśla Wielkiego. Wiersze pisze od zawsze. Inspiracji szuka przede wszystkim w swojej skomplikowanej, przewrotnej, ciągle niezbadanej kobiecej naturze, ale przede wszystkim w świecie zewnętrznym.  W  roku  2010  wydała swój  debiutancki  tomik poezji „Niby”. Wiersze publikowała również w almanachu Grupy Literackiej „Słowo” przy TMZM w Mielcu, „Zanurzeni w słowie”, tomie poezji miast partnerskich Mielca i Löhne   „W dalszej i bliższej perspektywie” („So fern wie nah”), w almanachu „Szepty duszy” i zbiorze „Wiersze radomyskich poetów”. W 2012 r. ukazał się jej drugi tomik „Kątem oka”. Jej utwory trafiły także do „Artefaktów” – Mieleckiego Rocznika Literacko-Kulturalnego (2012-2016) i „Dygresji Nr 1 (2017-2018). W roku 2017 wydała tomik „Pożegnanie z arcorokiem”.

Milczenie

Ja milczę ładniej dostojniej

w sposób nieskrępowany

żadnymi zasadami składni

ani retoryki

Lubię niezależność niewymowy

i ciszę traw niezmąconą

drganiem warg

Moje milczenie pachnie mokrą

ziemią i grząskim podłożem

tego wszystkiego

co mam do powiedzenia

Ty milczysz wiadomo

z przekory i strachu

przed tym wszystkim

co by się rozniosło

po kniejach i pastwiskach

Powrót

I tak oto

pociągiem do analizy

z nieskończoności przybyłam

w skończoność

Z podróży po dzikich krajach

przywiozłam kilka fotek

jedna z pomnikiem

druga z plaży nad jakimś oceanem

chyba niespokojnym

trzecia z filiżanką trochę niewyraźna

coś mnie poruszyło

co zdarza się rzadko

W każdym razie dowód

że byłam i że chyba jestem

choć pewności nie mam

zwłaszcza co do istnienia

środkowego drzewa

Poza tym jakoś się kręci

wokół mnie ta kula

w pełni

a kiedy zachodzi

potrzeba

wskazującym palcem

zatrzymuję biały obłok

nad naszym posłaniem

Lato

Przechodzi na drugą stronę

droga do pętli

pełznie tuż obok

leniwie i smętnie

Jedyne co błyszczy

to drogowskazy

 na płotach i bilbordach

Niosę swój los

jak wieczne pióro

w szarym etui

Wszystko co chcę powiedzieć

błyska poza polem widzenia

jak złoto w lombardzie

Wraz z opadaniem liści

zacznę odliczanie

Nie wystarczy

Że jesteś obecny

każdego ranka parzysz kawę

na kromki powszedniości

kroisz los

w cichości zasłon

i pogoni za nadążaniem

dzielisz ze mną wiadomości

ze świata polityki

które dotyczą nas mniej

niż my sami dotyczymy siebie

każdego wieczoru

przewracasz kartki i przesuwasz

wieżę  w stronę królowej

a ja z drugiej strony

przeważam szalę o ciu ciut

i w geście triumfu podnoszę brew

nad zmęczonym okiem

potem zasypiamy świadomi

straty kolejnego dnia

bez zmieszania śliny

z której nasze matki

lepiły słodkie podpłomyki

nasz codzienny podpis

na liście obecności

nie wystarcza

by zakręcić skrzydłami

utrapionego niemożnością

anioła

Pożegnanie z arcorokiem

Ostatnie śniadanie na żaroodpornym

 talerzyku miało smak tęsknoty

Nie chodzi o zużywalność materii

ale o puste miejsce po naczyniu

z którego jadaliśmy wspólnie

Karma też ściemniała.

Odgrzewane słowa podawane

 na porcelanie ze złotym paskiem

z trudem rozpływają się w żyłach

Z poczuciem nieuzasadnionej straty

wyrzucam ostatni egzemplarz

niemego świadka historii

ubywania barw na lnianym obrusie

Zakręcając plastikowy worek  pytam:

Jaki wpływ na apetyt ma naczynie

z którego czerpiemy?

Odpowiedzi proszę kierować

gdzie pieprz rośnie

i kędy droga skręca

w stronę Wenus

LIMERYKI

Nietakt

Razu jednego mielecki poeta

Pisał wymowniej niż do kotleta

do ukochanej kobiety

przesadził , niestety

I tak z poezji zrodził się nietakt

Śmiertelne wibracje

Pewna dama wątpliwa z Dębicy

Chciała upust dać własnej macicy

Wibrator  nabyła

Za  głęboko  się wryła

Prądu brakło i umarła ze chcicy

Rąbanie

Stary drwal spod miasta Rzeszowa

Rąbał  o czym pomyślała głowa

I wciąż było mu mało

Póki prącie stawało

Aż nie drgnęło i lasy karczował

 Narodziny empiryzmu

Wiejski filozof się  rozwodził

Że nauka i mądrość mu szkodzi

Więc niestrudzenie

Począł rozbijać kamienie

Tak się empiryzm narodził

Nadużycie władzy

Pewien znany polityk z Pragi

Dzielił  według własnej wagi

Aż opadła szala

Szczur  wyszedł z  szakala

A  król został samotny i nagi

FRASZKI

Terapia wstrząsowa

W ramach małżeńskiej terapii

Ona mu w pysk , a on znowu zapił

Intuicja

Kiedy wręczył jej bukiet róż

Pomyślała: no cóż

Pewnie wkrótce  przyniesie

Zaświadczenie o nowym adresie

Realistka

Przed  pięknymi słowami

zapieram się nogami

Bo od słów poety

Zdecydowanie wolę konkrety

Nocne czułości

On tak pięknie chrapie

A ona: ty capie

Cnotliwa

Myślała, że byka rozpusty złapała za rogi

A on jej hop pomiędzy nogi

Trudy miłości

Bo w miłości nie ma prostych dróg

Albo pod górkę, albo z walizką za próg