Hudy Katarzyna

Urodzona 21 lipca 1979 r. w Mielcu. Jest absolwentką filozofii na Uniwersytecie Rzeszowskim, Pedagogiki Opiekuńczo-Wychowawczej w Akademii „Ignatianum” w Krakowie oraz  Oligofrenopedagogiki. Obecnie pracuję z dziećmi niepełnosprawnymi w Ośrodku Rewalidacyjno-Wychowawczym  w Pniu. Mieszka w Izbiskach, powiat mielecki. Pisanie wierszy jest dla niej terapią oraz intelektualnym fotografowaniem rzeczywistości.  Opisuję to, nad czym uda  mi się zatrzymać z zagonionym świecie. Jej wiersze były wyróżnione w ogólnopolskim konkursie literackim „Źródło” w Tarnowie, w Ogólnopolskim Konkursie Literackim „Fundamenty” w Dębicy, a także zdobyła pierwszą nagrodę w konkursie literackim organizowanym przez SCKiB w Szczucinie „Salony Poezji”. W 2019 roku ukazał się jej debiutancki tomik poezji "Druga strona myśli".

Bezduszność

Gdyby ludzie nie mieli uczuć

Świat byłby pełen manekinów poruszających się po ulicach

Ludzie staliby na przystankach,

wyglądaliby jak towary porozstawiane w supermarkecie

Raz wyznaczona droga, raz przyklejona mina

Raz podarowana życiowa rola

Nikt by nie przepraszał, bo nie byłoby winnych

Nikt by nie ranił, nikt nie czułby się urażony

Wszystko byłoby szaro-szare

Wszyscy byliby transparentni

Świat wyglądałby jak wielkie miasto z klocków lego

Przezroczysty byłby los człowieka, nijaki i idealny

Człowiek wstawałby rano i nie różniłby się od własnego budzika

Robiłby wszystko na czas

Gdyby ludzie nie mieli uczuć

Nikt by nie czuł, że to jakiś problem

A światu byłoby to jak zawsze obojętne

Tlen

Czas razem z krwią przepływa przez twe żyły

Napełnia serce tlenem

Oddychasz

Każdy wydech, to wypuszczanie utraconych chwil

Wdech nabieranie się, że one są wieczne

Żyjesz by tracić witalność, by zbierać z podłogi sok,

by na nowo próbować lepić z niego maliny.

Podobno radość życia to stan ducha.

Duch nie potrzebuje ani czasu, ani krwi

Wyrzucam zegarek i respirator

Lecę

Myszołów

Siedzi na gałęzi, skulony, jak ostatni menel,

który żebrze o ostatni papieros.

Wgapiony w jeden punkt, a w sumie to  nie wiadomo gdzie.

Tkwi posępnie i uporczywie na drzewie.

Nie przeszkadza mu deszcz, wiatr ani sroga zima.

Tkwi uparcie, kompletnie niewzruszony.

Przesiaduje przy dość ruchliwej drodze,

jednak odwrócony w stronę otwartych pól.

Przejeżdżające samochody

nie robią na nim większego wrażenia.

Jedynie przed zbliżającym się człowiekiem ucieka,

Pewno ma rację.

Nigdy nie wiadomo, co takiemu do głowy strzeli.

Jednak jego pozornie lekceważące traktowanie otoczenia,

to strategia dopracowana do perfekcji.

Majestatyczny lot, dynamiczny rytm  uderzeń  skrzydłami,

precyzja lotu, siła i piękno, łagodność i determinacja.

To można zobaczyć na własne oczy,

o ile  człowiek potrafi się  na chwile zatrzymać.

O ile nie ogarnie go chęć natychmiastowego  wykonania selfie.

Nie płosz mądrzejszych od siebie, jeszcze masz szansę...

Myśli

Tworzą mnie myśli

Wlewają mi dusze w różne foremki

Ustalają mi pory roku

Jestem myślą, która dostosowuje świat

do aury panującej wewnątrz mnie.

Za przyczyna myśli marznę w środku lata.

Moje oczy widzą topiący się asfalt,

Ciało skuwa lód.

Zdarzyło się nawet, że przez kilka lat

miałam w sercu listopad.

Nie opuszczają mnie nigdy,

śpią ze mną w chmurach,

kręcą się wokół słońca.

Nie zawsze ostrzegają, że akurat wracamy.

Nie raz miałam bolesne lądowanie na ziemię.

Myślę swój świat, każdego dnia tworzy się na nowo.

Ten sam, a za każdym razem inny.

Myśli mnie ratują lub topią,

w rzece niebylejakiej rozterki.

Jestem swoimi myślami, trzeba je dobrze karmić.

Musze być w dobrej formie

Powódź

Ludzie zalewają się nawzajem słowami,

Jak wezbrane rzeki na wiosnę,

nadmiar słów potrafi zalać piwnice ludzkich serc.

Na zalanych polach duszy,

bardzo trudno zasiać choćby ziarenko nadziei.

Niektórzy ludzie zdołali wybudować swoje domy

na wyższym poziomie terenu  poznania,

im wezbrane potoki moczą jedynie czubki butów.

Trudniej mają Ci, którzy pomimo ostrzeżeń

postanowili pozostać w dolinie niskiej samooceny.

Jak tylko potoki słów zatopią ich wartości,

muszą wylewać wodę wiadrami zapobiegliwości,

lub na stałe podłączają pompę asekuracji,

która wypompowuje nadmiar słów.

Najlepiej jednak wyprowadzić się w góry.

Gdzie bije źródło, tam nie ma powodzi.

Przerwa istnienia

W chwili narodzin

wyrwałam światu kawałek rzeczywistości

Od tamtej chwili tłamszę go i formuję po swojemu

Najpierw zalewałam go mlekiem,

A mama wycierała go pieluchą

Rósł razem ze mną

Przekształcałam go i farbowałam

w zależności od nastroju i potrzeby

Wszechświat  jakoś sobie bez niego radzi

Tylko zastanawiam, się czy nie jestem

Jego czarną dziurą…

Świt

Cisza

Drzewa jakby zastygły, ani  listek drgnie

Niebo drzemie, lekko rozjaśnione

Łuna pomarańczowej poświaty

nadaje chmurom morelowy odcień

Słychać dzwony kościelne w oddali

Przyroda przygotowuje się do kolejnego dnia

Noc dzieli się z dniem istnieniem

Ludzie za chwile zaczną się budzić

Będą krzątać  się, w pośpiechu pić kawę

Będą narzekać, że czas znowu  tak goni

Czas  od wieków ten sam,

Lecz świt za każdym razem inny

Pełen tajemnicy, niesie bezmiar możliwości

Świeżych, nowych, nietkniętych

W srebrne koronki, utkane siecią pajęczą ubiera bramy

I otwiera je zapraszając nowy dzień

Mewa

Tlen

Czas razem z krwią przepływa przez twe żyły

Napełnia serce tlenem

Oddychasz

Każdy wydech, to wypuszczanie utraconych chwil

Wdech nabieranie się, że one są wieczne

Żyjesz by tracić witalność, by zbierać z podłogi sok,

by na nowo próbować lepić z niego maliny.

Podobno radość życia to stan ducha.

Duch nie potrzebuje ani czasu, ani krwi

Wyrzucam zegarek i respirator

Lecę

Urlop

Dziś biorę sobie urlop od siebie

Nic nie zrobię, by  trzymać się  w pionie

Każdego dnia trzymam się pod rękę z równowagą

Dziś nie zrobię nic

Niech miota mną czas i wspomnienia

Dziś nie chce stać twardo na nogach

Nie będę ani się śmiać ani smucić,

Mój wyraz twarzy będzie transparentny jak powietrze,

Bo nie dam się ani uszczęśliwić ani obrazić

Nie będę zastanawiała się, ani snuła planów

Nie będę myślała czy sens ma sens,

czy życie ma w sobie życie

Czasami trzeba od siebie odejść

Utarte schematy wrzucić do pralki na długie pranie

Trzeba pozwolić po prostu przepływać krwi

Od serca do serca

Czasami trzeba jedynie oddychać

i na tym skupić całą swa uwagę

Dziś biorę urlop i nie będę,

skupiona aż do bólu na swojej samoświadomości

Ciało potrafi przetrwać bez bezdusznego myślenia

Są na to miliony dowodów.

Dziś biorę urlop od siebie

Bezpłatny

Najwyżej odliczą mi ten dzień od wiecznej emerytury.

Szlak

Spakuję plecak i pójdę dziś w góry.

Spakuję to co najważniejsze.

Spakuję wszystko to, co trzyma mnie blisko ziemi.

Może dam radę ten ciężar wynieść tam hen, na sam szczyt.

Na samo dno spakuje rozczarowania i niezadowolenie.

Dołożę nieprzespane noce,

niepokój i opakowanie  wątpliwości.

Na sam wierzch dołożę niezrozumienie, kłótnie o nic.

Jeszcze tylko worek niewysłuchanych modlitw.

Zawiąże to bardzo mocno, by po drodze nic mi nie wypadło.

Przymocuje  butelkę otuchy.

Gdy droga trudna, chce się pić.

Wyjdę ze schroniska samym świtem,

gdy jeszcze dachy domów oddychają miarowym snem.

Pójdę na sam szczyt, latarka nadziei oświetli mi szlak.

Gdy dotrę do celu, opróżnię swój bagaż.

Zostawię Ci go tu Boże.

Tu masz bliżej, wyciągniesz tylko dłoń,

może spotykamy się w połowie drogi?

Wrócę sama, lekkim krokiem z pustym plecakiem.

Być może jak tu kiedyś wrócę,

to pozostawię jedynie zachwyt.

Zima

Ziemia pod śniegiem ma święty spokój

Nie znosi ciężaru ciężkich  maszyn

Nie drepczą jej ludzie wymierzając działki

Nie słychać polnych zwierząt, nie tętni życiem

Czeka

Zimny śnieg ciepło ją otula

Nie ma większej ciszy niż ta zimą

Zima to prezent od natury.

Relaks dla umęczonej  ziemi,

by mogła odrodzić się,

ukryć w środku swego snu.

To lekcja pokory, po której już  za kilka chwil

wybiegną na korytarz wiosny,

radosne, rozkrzyczane rośliny i zwierzęta

niczym dzieci, gdy usłyszą dzwonek.