Michalski Zbigniew

                                                      

Mielecki poeta, członek ZLP,  aforysta, redaktor pism literackich i animator kultury, urodził się 11 września 1952 r. w Mielcu. Jest absolwentem Liceum Ogólnokształcącego im. Janka Bytnara w Kolbuszowej. Zdobywał laury ogólnopolskich konkursów literackich w dziedzinie poezji, fraszki i aforyzmu. W czasach wolnej Polski współtworzył, wraz innymi znanymi osobowościami, mieleckie środowisko literackie jako założyciel długoletni (2006-2016) prezes Grupy Literackiej „Słowo” przy TMZM im. Wł. Szafera w Mielcu. Zredagował w tamtym czasie pięć antologii, pięć tomików i pięć numerów „Artefaktów” – Mieleckiego Rocznika Literacko-Kulturalnego. Od marca 2017 roku pełni funkcję prezesa Mieleckiego Towarzystwa Literackiego. Debiutował tomikiem „Na pięciolinii życia”(2004). Wydał także: „Zakręty”(2008), „Jeszcze”(2009), „Schody”(2010), „Na przekór gwiazdom”(2016), „Balans bieli i czerni” (2018), „Circulus vitiosus”(2019) i "Klangor złotych myśli". Jego poezja trafiła do 20. antologii poza Mielcem. Opublikował liczne artykuły w pismach regionalnych i literackich. Za swoje zasługi dla literatury odznaczony odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”(2009) i „Brązowym Krzyżem Zasługi” (2014), nagrodzony Nagrodą Zarządu Województwa Podkarpackiego (2016) i Nagrodą Honorową Zarządu Oddziału ZLP Rzeszów (2017, 2022).

 

Sen o Arkadii zmyślonej

z zamyślenia i powiewów wyobraźni

utkałem dla nas niebo

dopóki krystalicznie czysty dzień

nie porwał resztek scenografii

leżeliśmy na złotym dywanie gwiazd

otuleni gruba kołdrą nocy

zapełnialiśmy zgłoskami czułości

nowe wersy snu

beztroscy jak dwa niewinne anioły

przenosiliśmy

wszystkie nasze codzienne sprawy

za siedem gór i mórz

tam gdzie czas

ma smak wyśmienitej czekolady

tam gdzie świat wciąż trąci majem

a każdy dzień usłany kwiatami

dopieszcza spokój naszych serc

ptaszęce kwilenie umysłów

Oczywista oczywistość

                      Mojej Muzie

gdybyś nie istniała

potrzebowałbym boskich przymiotów

by wskrzesić piękno

co przekroczyło próg mego serca

w niewidzialny sposób

muśnięciem czarodziejskiej różdżki

przyoblekło zmysły

przeorało świadomość

od kiedy mam cię we krwi

przepływasz cicho

spłaszczoną falą swojego ciepła

kanionami żył

gdybyś nie istniała

budziłbym się każdego dnia

łakomy jak nigdy na szczęście

które dotąd niezwykle rzadko

przypominało sobie o tym

że istnieję z krwi i kości

Przyłęk – muśnięcie wiosny

                Irenie Komanieckiej

wymykam się z miasta

po radość wiosny

po bardzo dawno niesłyszany

koncert symfoniczny lasu

wymykam się niepostrzeżenie

głęboko w pamięć

tam gdzie życie rozpoczęte

stawiało pierwsze kroki

by pieścić serce

odgłosem chłodnego deszczu

i dzwonów kościółka

poruszanych lekkim wiatrem

jeszcze głębiej

niż to kiedykolwiek robiłem

gdzie zawsze znajdę coś

co przywraca ład mego serca

daje radość

małą krztynę satysfakcji

Czerwcowe divertimento

mrok zza firanki na balkonie

jak wyziębiona istota

próbuje schronić się pomiędzy murami

odkąd jedna z lamp nie świeci

a druga ledwie zipie

pojedynczymi przebłyskami wysyła

zawiły komunikat dla świata

każda noc tańcuje kankana

wedle enigmatycznej choreografii

przesila moje spojrzenie

dużą porcją darmowych emocji

trudniej położyć głowę

pod zmasowaną kanonadą światła

wypłynąć w rejs

ku nieodkrytym dotąd krainom

doścignąć tysiąc zórz

za siedmioma morzami

dotrzeć do portu poranka

Muzyczny desant

                     Mai i Andrzejowi Sikorowskim

muzyczny desant na rogatkach miasta

nieopodal pałacu Oborskich

uderza w ciepłe liryczne tony

hen za horyzont

sunie dźwięków kawalkada

burzy się krew

w niejednym złaknionym sercu

ach chwilo trwaj dziś

nieskończenie długo

unoś do nieba każdą bratnią duszę

niech gra muzyka póki wieczór młody

i noc pazurem powita nas z marszu

przybiegnie tkliwa

ku pałacowej gawiedzi

aby uronić łzę ze szczęśliwych oczu

muzyczny desant na rogatkach miasta

nieopodal pałacu Oborskich

zaczarowuje wieczór po krakowsku

odfruwa paralotnią mgły

tam gdzie nas nie ma

Rosyjska ruletka

nie ma dla nas miejsca na ulicach

tylko śmierć za nami drepce

ukryta pod maską terrorysty-amatora

woła prosto z mostu Allah Akbar

i zostawia krwawy odcisk niewiernym

kilogramy bluźnierczego trotylu

zrzucając klątwę krnąbrnym

co usiłują żyć podług innej wiary

nie ma dla nas miejsca w kościołach

tylko nicość czeka na sługi Pana

zbrojna w maczetę ręka innowiercy

która nie zadrży przed świętością

i zostawia bolesny ślad człowiekowi

spragnionemu chwili wytchnienia

od krwiożerczych ideologii

fanatyzmu szamanów religijnych

odkąd diabeł gra z całym światem

w rosyjską ruletkę

zło chodzi nagie między ludźmi

już nie musi zakrywać twarzy

Próba laudacji

          Jarosławowi Jaśnikowskiemu

bardzo trudno opisać krzyk

przerażonych myśli

ze wszystkich stron oblężonych

przez szwadrony trwogi

najtrudniej pisać własną legendę

co przetrwa każde ciężkie czasy

zmieni bieg historii

stosownie do swoich założeń   

uśpi czujność tyranów

biegle władających nowomową

przekroczy kordony

by zdobyć niedostępny szczyt

z wysokiego pułapu sensu

pofrunie lekko w dal

jak jaskółka przeniesie iskrę

od której rozgorzeje płomień

Zew Syzyfowej pieśni

czasami człowiek gubi sens

na swojej zawiłej drodze

lub idzie tam gdzie rządzi zło

nie świeci nigdy słońce

albo zwyczajnie cieniem jest

potyka się o bezkres nocy

co sprawia że oddałby życie

za jeden dzień spokojny

za uśmiech losu kiedy raptem

odwiedzi go znów szczęście

i opromieni każdy dzień

kropelką słonecznego nieba

czasami człowiek

stacza się w głęboką przepaść

musi wtedy podźwignąć mrok

górujący nad całym światem

by ktoś usłyszał jego głos

zew Syzyfowej pieśni

Anons nie w pełni matrymonialny

nie szukam kobiety
aby wziąć ją na krótką smycz

poprowadzić jak swoją zdobycz

pokazywać światu myśliwskie trofeum

nie szukam sprzątaczki

służącej co spełni każdy mój kaprys

nie szukam bogini zajętej

ale wolnej od wszelkich nałogów 
przesądów zabobonów bajd
nie szukam paniusi bez wad

nie szukam damy do towarzystwa

dla urządzania rautów

libido-podobnych 

nie szukam babki uzależnionej

od mamony
nie szukam pracoholiczki
ani też nieporządnej dziewki

może nawet grzeszyć urodą

nie szukam hrabianki
która otoczy się służbą
lecz pięknej duchem madonny

co odda pokłon mym myślom

przewleczonym przez ucho igielne

List do Steda

zostawiłeś nam lot trzmiela

wplątany w pijacki oddech nocy

gdy bardzo łatwo spada się na dno

trudno wybić trzonowy ząb ciemności

znaleźć własną ścieżkę wznoszenia

ten jedyny pośród wielu trakt

wokół którego mrok rzednie od ręki

a niebiosa wymownie milczą

zostawiłeś nam pieśń nieskończoną

kręcąc dla siebie przesadny bicz

ze snów co dryfują jak obłoki

podczas niepojętych porywów serca

cóż nieszczęśni poczniemy bez ciebie

i błysku twojej elokwencji

nikt nie zdoła nas już poruszyć

nową kropką nad ypsylonem

Gdybanie

a może by tak pójść

na całość w tan

rozkołysać się niczym bąk

wirować dopóki starczy energii

umykać wszelkim złym emocjom

sprzątać z drogi okruchy ciemności

pokazać swoje drugie imię

epos postaci nieposkromionej

wbrew sobie nie kapitulować

lecz sprytnie sparować każdy cios

gdy siła złego zmusza nas

do rewizji życiowych planów

i niestrudzenie dnie okrążać

pomimo że nielekko dalej brnąć

w śmiech hien przyczajonych

które dybią tylko

żeby rozszarpać uległą padlinę

Przedjesienna bukolika

wieczór z wprawą magika rozsypał ciszę

w przepastnych płucach świata
wśród rozstajów i pejzaży zaokiennych

Morfeusz nawiedzony pląsa na palcach

zmęczony czas usypia nie pytając
o czym opowiadają spadające gwiazdy

których światło

pokrywa ciemność urokliwą patyną

wczorajsze rozterki zawstydzone
wyszły znienacka trzaskając drzwiami
płyciutka noc śpiewa bluesa
zapełnia sen świata wyrazistą fabułą

bezsenność niczym naga gołąbeczka

grucha przed mymi oczyma

myśli bezwstydnica

że chwyciła skutecznie wołu za rogi

gdy tymczasem to tylko zając

Słowiańskie poezjowanie

Gościom Festiwalu Poezji Słowiańskiej

w Mielcu

poeci z różnych krajów kultur

i języków
potrącają najczulsze z czułych

struny liryki
pod batutą Aleksandra Nawrockiego
odczarowują sny
przed mielecką publicznością

płynie poezja co nie zna granic
niosą się w dal jak po sznurku
odgłosy ekstazy
okraszone słowiańską nutą
muskają subtelnie zapachem egzotyki
wyobraźnię widzów
tańcującą skocznego kankana
pomiędzy eksplozjami rzęsistych oklasków
a jesienną szarugą

zaprzyjaźnieni literaci na scenie słowa
dają swoje popisowe show

Game is over

strawiłem nareszcie

kilka stron niewątpliwych dyrdymałów
wierszoklety od siedmiu boleści
który nie zdążył dorosnąć

błyskawicznie wyrzucam je z siebie
poza granice umysłu
bez sztuczek wymazuję z pamięci

resztki dyletanckiej kolekcji

gra skończona
pomiędzy uzębieniem niszczarki
znikają ostatnie ślady
topornego ilorazu inteligencji

już tylko pustka głucho pojękuje

w jego miejscu
śmieciowy dance macabre
przynosi zbawienną ulgę

Spacer po linie

trudno wejść powtórnie do tej samej rzeki

obciążonym bagażem złych doświadczeń

w wyświechtany uśmiech

tchnąć świeżość co oczaruje tłumy

aby znaleźć swój wewnętrzny szczyt

trzeba bez emocji stąpać po ziemi i linie

nawet tej która pręży z dumą muskuły

nad bezdenną przepaścią

aby znieść trud wspinaczki

trzeba mieć cierpliwość alpinisty

omijać szerokim łukiem

lawiny zdradliwych przeciwności

podpierać wyśrubowane ambicje

nieszablonowym myśleniem

tak wyrazistym

że przełamie każdą konsternację

doda skrzydeł na grani

Bukolika z wyciętego lasu

w każdym spróchniałym drewnie

są odgłosy lasu

wycyzelowane takty jego melodii

rodem nie z tej ziemi

nanizane na nitki perfekcji

oddają wiernie zasłyszane dźwięki

które można słuchać bez końca

jak najpiękniejsze perełki

gdy snują się myśli podobne

dziesiątkom pierzastych obłoków

sunących po niebie

ponad milczącą taflą wody

w każdym spróchniałym drewnie

jest szelest igliwia i rozmowy liści

a bawoły z wyciętego lasu

znów tratują resztę sielskiej iluzji 

sprowadzają mit długowieczności

do parteru

Bóg postradał zmysły

kiedy tworzył tę przepiękną kobietę

aby wodziła na pokuszenie

nogami i szyją dłuższymi od żyrafy

rewelacyjnie skrojoną talią

była bacznie obserwowana

przez tysiące par adamowych oczu

budziła zgrozę dewotek

pętała często języki plotkarkom  

pisała legendę cudownym ciałem

piersiami a także zadkiem

jak „Wolność” Eugéne`a Delacroix

przewodziła stadom ciekawskich

Bóg postradał więcej niż zmysły

umyślnie podjął ryzyko tworzenia

bo pewnie nic lepszego wtedy

nie miał do roboty

Modlitwa niecierpliwa

Matko Boska od koszmarów sennych

podszyta strachem Pani

gdy przychodzisz atramentową nocą

aniołowie sypią blask pod Twoje stopy

słychać modlitwę warg ledwie żywych

ciał co czym prędzej chcą powrócić

w objęcia Morfeusza

zostawić półmrok demonom i biesom

o najdroższa ucieczko świata

wesprzyj rozterki uciśnionych osób

niech przeżyją po raz kolejny

muśnięcie niewidzialnego anioła snu

a gdy staną u niebieskich bram

niechaj ich wnuki rozrzucą prochy  

tam gdzie jest miejsce najmilsze

każdej ufającej duszy