Talarek Andrzej

Rocznik 1951. Inżynier. Ukończył Politechnikę Śląską – Wydział Automatyki i Informatyki. W przeszłości kierował Wydziałem Automatyki    w WSK PZL Mielec. Jest współtwórcą Tarnobrzeskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej EUROPARK „Wisłosan” o znaczącej i chlubnej w przeszłości w powoływaniu stref ekonomicznych. Od siedmiu lat jest prezesem zarządu w spółce zajmującej się produkcją urządzeń elektronicznych. Prywatnie „poeta po godzinach”, traktujący pisanie poezji jako kolejny po felietonach sposób na przekazywanie innym ludziom swojego  spojrzenia na świat i prowadzenia swoistej walki o idee, w które wierzy i którymi chciałby „zarazić” innych. Wydał pięć zbiorów poezji, w kolejności „Antymateria”, „Szukając domu. Wiersze wędrujące”, „Dies irae? Wiersze niepolityczne”, „Jak Piłat” i „Komórki rakowe”. Szczególnie czwartą książkę poetycką „Jak Piłat”, będącą tematycznie i stylistycznie pewną zamkniętą całością, uważa za ważną dla siebie jako poety i człowieka. Stanowi ona swoiste rozliczenie z życiem, z wiarą, ze sobą samym, swoimi wyborami, postępowaniem. Sam autor twierdzi, że wszystko co napisał wcześniej, powstało tylko dlatego, by ona mogła powstać. Jak przystało na amatora, jest także „bajkopisarzem po godzinach”. Napisał  kilkadziesiąt bajek, z których dwie już wydano w bajkowych zbiorach, a jedna nawet została jakąś laureatką. Pozostałe czekają na ostateczne opracowanie i wydanie książkowe. Póki co można je czytać na bajkowym blogu. Ostatnio jego pisanie zostało docenione przez Zarząd Główny Związku Literatów Polskich. W dniu 22 września został przyjęty w poczet członków ZLP. Jest już czwartym członkiem ZLP w Mielcu. W przygotowaniu ma szósty tomik wierszy, roboczo zatytułowany „44 wiersze o sensie życia”. Zdecydowanie także zamierza zakończyć redakcję swoich około 50 bajek i przynajmniej część z nich wydać drukiem.  Bo do tej pory prozą wyrażał publicznie swoje poglądy jedynie w felietonach, pisanych jak wszystko inne „po godzinach”. Tych felietonów, co do których stracił już rachubę,  napisał około 700, zarówno do mieleckiej prasy lokalnej, mieleckich portali i swojego bloga. Sprawiło to, że jego opinie, jego głos felietonisty jest słyszalny w mieleckim światku i brany pod uwagę, kształtując opinię wielu mielczan w wielu sprawach.Rok temu został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, przyznanym przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę, za działalność na rzecz krzewienia kultury.

http://andrzejtalarek.pl

Komórki rakowe

dzień zwyczajny niezwyczajnością każdego

elementu całości

po wielokroć multiplikowany w organizm

społeczności z daleka

identyczny

w osobności staje się

indywiduum niosącym niespodziankę

cechy ludzkie otrzymał przypadkiem lub nie

wolna wola pozwala na degenerację materiału

genetycznego wzorca pokoleń nie upilnował

brodaty Mojżesz wybrany na strażnika

wybranych do czynienia na obraz i podobieństwo

jak odtwarzać nie zniekształcając

nie dodając rys na gładzi nieskalanej w pierwotnym zamyśle

duszy nie trzeba poszukiwać bo jej nie ma

w materialnym kokonie zamieszkała pustka

wypełniana rakowaciejącą materią

ciała obce traktujące siebie jak części

całości tkwią nienazwane

macierzysto lub macierzyńsko

powielając zło

odporne

Przeczytałem…..

przeczytałem sto wierszy

i nic

nie zostało w pamięci

słów bezlik

nie tworzy

jakości

która by ponad czas

więc nie wiem czy pisać

sto pierwszy

choć może ten będzie inny

mądry i pięknie skrojony

na moją wyobraźnię

i zasób słów

w sam raz

i może w nim będzie idea

prosta choć niebanalna

z dużej litery

Prawdy

choćby maleńki kruch

którego czas nie zmiele

jak ziarno

lecz w popiele

niby „dyjament” przetrwa

poety duch

list do kończącego epokę

zbliża się

koniec kolejnej epoki

nawet tego nie zauważasz pochłonięty

zapominaniem faktów niemiłych pamięci

historii

która wyrzeźbiła jak wadi linie twoich dłoni

zanim napiłeś się z nich wody

by orzeźwić umysł

skleroza dotyka mających

dawać

świadectwo

wiem że śmieszą cię słowa

bądź czujny dumny podejrzliwy wierz

choć przychodzi jak złodziej a nie znasz

dnia ani godziny

ale nie śmiej się rankiem

jakby nigdy

nic

gromadzisz elektroniczne równoważniki

złota które wybłyszczało

zanim zobaczyłeś słońce

usiadłeś w Jego cieniu

materialność szafy z orzecha

muru kładzionego rękami ziemi

wpisanych w pergaminy hipotek

roztapia się w elektronicznych atrapach

własności czegokolwiek

skruszyłeś w swoich dłoniach

opokę

rozsypując piasek po niej

w spotkaniach wszystkich ze wszystkimi

prosta zastępowalność bliskich

związków

dzieci z matką

i ojcem

bóg umarł

uwierzyłeś

w śmierć

panicznie boisz się

zmartwychwstania

romantycznemu poecie

poezja zrodzona nocą

jest nocnikiem

do którego

wrzuca wszystkie niestrawności

nocne bóle głowy rwanie

stawów

niedomagania prostaty

erotyczne uniesienia

wkurzające stukanie w sufit

i inne gówna

które cisną w brzuchu i głowie

więc się wypróżnia i podaje

do przetrawienia

klakierom

poezji

będą cmokali próbując

i żaden nie powie

że gówno to

gówno

wielkie sprawy będą leżały

jak porzucona po gwałcie

kobieta

mówię

mówię swoim głosem w stadzie

wron

rozdziobujących na kawałki ścierwo

świat wyrzucony wbrew

oczekiwaniom

wchodząc w konwencję młodych poetów

musiałbym powiedzieć że jestem

pojebany

ani chcę umierać ani rozpaczać nad

zbiorem gówna

ani rozdzierać pazurami ran porannych

wieczornie beznadziejnych

jak samotna wieczność

nie idę na całość nie piszę

testamentów

wylizanych obleśnie jak lizaki

nasze powszednie

nic spływa do gardła

w pijanej rozkoszy w której

musiałbym utonąć albo

rzygnąć rzeczywistością

nie gaszę petów na stopach ołtarza

bo palę kadzidła i mirry

gwoździe wbijam w deski

a wyciągam z ran

w których obraz

mam szacunek do średniowiecza

wbrew wszystkiemu

bo nie znoszę prymitywnych

uproszczeń wypluwanych

intelektualnie

staram się mówić na ile starczy słów

radujcie się

w modlitwie szukam

radości

mówię

Niemiłosierny Samarytanin

nie lamentuję medialnie nad losem
wychudłych dzieci uciekających przed
śmiercią
współczuję przez chwilę nim przeminie
wizualna szczelina w zasłonie obojętności

nie płaczę na losem
przerażonych ludzi uciekających przed
grozą
wojny oddalone jak grafiki Goyi
bezkrwawe memento dla dnia
dzisiejszego

nigdy nie wierzyłem
w nowy wspaniały świat bo jestem
uczciwy wobec tego który jest
Nieogarniony

nie spałem nie śniłem
na jawie uładzony świat landrynek
nie zasłodził goryczy
świata prawdy
oczu

w każdym ból jest jak gniazdo os
pilnujących miodu
nie uczynimy innych na wzór
podobieństwo nasze

z oddalenia Samarii niosę jedynie
los

wyciągniętą dłoń dwa złote
uczynki by pomóc jednemu
gdy kapłani mediów wznoszą hałaśliwe modły
o równości
milionów

oni będą w drodze do skończenia
naszego świata pełni bólu który jest
i będzie

nie umiem

nie umiem zaprzyjaźnić się z żadnym podmiotem lirycznym

ani stwarzać światów bardziej lirycznych niż mój własny

rozpięty jak pajęczyna pomiędzy dziesięcioma palcami

wskazaniami serdecznymi małymi przykazaniami

a wiecznością

ten świat bez pękniętych rur i aort

gdzie mózg i komputer pracują bez wirusów

a miłość jest jak przejrzyste powietrze

bez którego nie da się żyć i które pozwala widzieć

najodleglejsze piękno

jest światem tak nudnym dla każdego podmiotu lirycznego

że muszę w nim być

jedynym bohaterem

nie potrzebuję w nim szukać Boga bo jest wszędzie

ani pytać o sens istnienia bo istnieję

a nawet rozstrzygać co to jest Prawda

bo kto inny zrobił to na zawsze

właściwie pozostało mi tylko pilnować drogi

kiedy dzień zamienia się w noc

i pisać jedynie

drogowskazy

może gdybym był głodny

a nikt by mnie nie nakarmił

albo spragnionemu nikt nie dałby pić

zaprzyjaźniłbym się z lirycznym poetą

który za chleb stałby się ghostwriterem mojego ja

moje ciało

jest naczyniem połączonym

tkanką wielokrotnie tkaną we wzory

epok od neolitu przez rokoko po kubizm

chociaż

nie brakuje na nim łat cerowanych pośpiesznie

grubymi nićmi zszywanych części

ucho z palcem serdecznym

otrzymałem je jako łup powojenny

dlatego pachnie pacyfizmem

i leśną konwalią

moje ciało jest naczyniem liturgii

godzin odprawianych każdego ranka

od promienia słońca w oczach

po brzęczenie księżyca

w świętojańskim robaczku

jako naczynie robocze jest

częścią pracującego dnia

gdy zmuszam stawy by czerpały wodę

barki by unosiły na sobie świat

a nos wyczuwał niebezpieczeństwo

wieczorami stara się być częścią

rodowych sreber

naczyniem stołowym godnym

szacunku

naczynie kuchenne jest już tylko

dopełnieniem niechcianego losu

chociaż nie cierpi jest naczyniem

cierpienia wplecionym w krwioobieg

naczyń krwionośnych

w nich przepływa coś bezkształtnego

co przybiera kształt

we wszystkich jego wcieleniach

próbując odkształcić

unicestwić piękno

tylko dusza naczynia kuchennego

jeszcze stawia opór

Minitraktat o robakach

milczenie jest znamieniem robaka ale

krzyczę

nie jestem robakiem

choć z ziemi wyszedłem i z niej wszystko

czym żyję

jestem biały i miękki jak pędrak który

też z ziemi do słońca

jestem bezbronnie ukształtowany na obraz

niepodobieństwa do czegokolwiek

innego niż ja sam

choć żem tylko jednostką

w ogromie wijącego się stada

mam lub nie mam kośćca

kwestia wychowania i zachowań stadnych

wykształcenia mózgu

w systematyce organizmów mogę być

bezkręgowcem i pasożytem

podział wprowadza najczęściej ktoś u bram

czyniących wolnymi

obuty w ciężkie buty

boję się

że zależnie od fazy rozwoju

uzna mnie za pędraka obleńca lub glistę ludzką

dlatego krzyczę

nie jestem robakiem

94

                                      Iwonie

Nie umiem stwarzać światów

bardziej lirycznych niż mój własny

rozpięty jak pajęczyna pomiędzy dziesięcioma palcami

wskazaniami serdecznymi małymi przykazaniami

a wiecznością

to świat bez pękniętych rur i aort

mózg i komputer pracują w nim bez porażeń

a miłość jest jak przejrzyste powietrze

przez nie podziwiam piękno

ból dziewiętnastu z Siloe nie boli

i rozważam nieskończoności w których

doskonały Bóg akceptuje moją nudną radość

nie urodzi się z niej diament wiersza

chrzczony bólem

krwawiącego boga

może gdybym był głodny

a nikt nie dałby mi jeść

albo chory i nikt by mnie nie odwiedzał

ghostwriter mojego ducha stworzyłby mnie na nowo

w nowy podmiot liryczny

życie nie jest warte wielkiej poezji

którą rodzi ból hioba

a jednak są jak awers i rewers

życie i pustka

popiół

pozostałość

produkt procesu spalania

oczywistość

gdy nie pytamy z czego

i dlaczego

jego pyliste cząsteczki osadzały się na twarzach

w płucach na butach

bezboleśnie

zrodzone z bólu drażnią spojówki

wyciskają łzy

cząsteczki popiołu są szare

z białymi ziarenkami ludzkich kości

rozsiane w ziemi wrastają w nią znakami

trudnymi do odczytania

pozostałość to pamięć do rozdzielenia

mak kosteczek dla kopciuszka

popiół dla macochy

czy lepiej się nie urodzić?

nie czekać nie szukać?

lecz jeśli jest wybór

to musi być coś przed

i coś po

popielec pokutny

bezcielesny

postny

pozostałość

element łączny

jest zawsze coś co spina

części w całość

może to mutra lub matka

tkanka łączna nawet

myśl

wiązka promieniowania zimna

jak wyobrażenie nieskończoności

właściwie nie wiadomo dlaczego

poszczególne elementy

całości

które pielęgnują w sobie wyobrażenie

odrębności

karmią je jak wątłą roślinę

w nadziei kwiatu który zerwą

czynią potem wiele by łączyć

rozłączne

pytanie o całość jest

pytaniem dominującym każdego

fragmentu niezależnie

od głębi

i związku z Absolutem

jest pytaniem ostatecznym

które rodzi się w upopielonych dłoniach

pełnych ziemi

łączącej wszystko

cyjanowodór

ziemia okrzemkowa

skała organogeniczna pancerzyków

przemian fizjologicznych

organizmów

odtruwa

kiedy wchłonąć łyżeczkę dziennie

obniża

ciśnienie krwi i poziom cholesterolu

polepsza

stan paznokci i włosów

przyspiesza

gojenie złamań

pomaga

stracić na wadze

usuwa

świąd ropnie i wrzody

działa

bakteriobójczo oczyszcza jelita

zwalcza

pasożyty układu pokarmowego

wchłania

grzyby pierwotniaki wirusy endotoksyny pestycydy metale ciężkie

a potem je wydala poza organizm

jako śmieci

wchłania także cyjanowodór

a potem go uwalnia

poza puszką

insektycyd cyklon B

do tępienia szkodników

produkt fabryki cukru i degussa

cyjanowodór bez zapachu

międzynarodowe towarzystwo zwalczania szkodników

pomagało w dezynsekcji

niewinni czyści Niemcy

w piecach degussa przetapiano

złote plomby

Żydów

ukryty

czeka na odkrywcę

spowiedź ojca Lohna

zwykły nazi

kolekcjoner

neszama wypuszczał w niebo

jak kółeczka dymu

znawca cygar i Bacha

wyobraź sobie milion aureol

skłębionych u bramy

siódmego nieba

zwykły zakonnik

trochę z innej rzeczywistości

jakby na uboczu zbrodni

w Auschwitz

rozmawiali po niemiecku

na koniec

Hoess obiecał Lohnowi

śmierć

dwa dni to dużo

kiedy się na nią czeka

dwa dni to mało

kiedy się liczy milion łez

w dymowych aureolach

milion zbrodni

przelanych z pamięci pierwszego

w życie drugiego

jakby piekło wlało się w przedsionek raju

zaowocowało

niezrozumiałym miłosierdziem

dla zbrodniarza

czy można w dwa dni

wyznać winy

okazać skruchę

postanowić poprawę

uzyskać odpuszczenie grzechów

za milion dusz

czy pokutą może być wyrok

trybunału

który nie jest Sądem

Ostatecznym

komu grzechy odpuścicie

są im odpuszczone

w imię Bożego Miłosierdzia

wierzę

Mówili: Jésus est Dieu.

Skoro zabito Boga,

trudno wierzyć,

że ktoś zabija

w Jego imię.

Gdy prawem człowieka

nie zdołano uczynić nieśmiertelności,

a jedynie śmierć na życzenie,

jej przypadkowość

staje się absurdem.

Czyż nie jest śmierć niespodziewana wpisana

w porządek świata? Jak przestroga, zachętą

do bycia gotowym?

Mówili: Je suis Charlie.

Dwunastu

zginęło za nasze wartości.

Czy naprawdę

kawałkowanie Boga jest wartością,

której należy bronić ?

Gdy wydrwimy wszystkie świętości,

pozostaną spalone biblioteki.

Liberté, égalité, fraternité 

powykręcane po arabsku?

Moja wiara czerwienieje krwią

jesieni,

francuskie więzienia wypełniaja synowie Allacha.

Są jak pustynne osły, wierzgające na świat.

Nie zrozumieją: foi, l'espérance, l'amour

świnie

moja koszerność to brak chemii

w tym co kupuję w sklepie

i świnie

z którymi nie jadam

wspólnota celów

przy żłobie wypełnionym żarciem po brzegi

okraszonym pikantnym

świństwem niestrawnym

jak rzygowiny

jest równie niekoszerna

jak trucizna

czterej Żydzi

w koszernym markecie

zaszlachtowani

przez świnie

są mi braćmi

o nich mówię

jestem Yohan Yoav Philippe Francois

choć moja koszerność

to tylko wspólna

chemia

ołów-ek

dumnie podniesiony środkowy ołówek

pierdolcie się

kobiety rezygnują z wypieszczonych tipsów

zamiast

ostry jak pocisk

grafit

znaczy tyle co brud

za paznokciem

możecie im narysować!

możecie sobie zamazać!

zakolorować wszystkie place!

nietrwałą kredę spłucze deszcz

że półtora miliona

tak jak wy

pokazuje? kreśli po asfalcie?

może nieopatrznie pokazują

niebo? kreślą znaki na piasku?

bronią wspólnych wartości?

została wam tylko wszystkowolność

ateiści nie zostają szahidami

cenią życie!

swoje

zamordowali

sto milionów

są zmęczeni

konsumują!

mamy dla was kwiaty

my mamy dla was ołów

vide, cui fide

co należy poświęcić

ku pamięci

wybiórczej

wygodnej jak buty blahnika

bym dzisiejszy

nie pamiętał pożaru mostu

tylko pożar tęczy

jak europejczyk

bym za zwieńczenie swych starań

miał oscara

miast z oskomą przyjmować

honor

kogo należy oświecić

może dzieci

górnika

tępego robola

który żre i żąda od rządu

a i tak pieprzenie wszystko

od polskości wyjedzie

volkswagendeutsch

za chlebem

boże

czyż można głupszą klasę

kończyć

niż klasa polityczna

nasza

więc dlaczego

klaszcze klasa

pytających o Idę

nie stawiając pytania

gdzie i po co

idę

bardzo smutna kolęda dla Jarosława

święto nieświęte jak opłatek

bez słowa

przemieniony w kartkę lub

mejl

tak pusty że wyrazy

wstydzą się swojej kolejności

rzucone echem nie powraca

kamień stworzyłem

by zaprzeczyć

swej niemożności

chcę nim zamknąć

grotę lub grób

syzyfia praca                 

uniosę kamień wbrew

logice

by się narodził ze mnie człowiek

omnipotentny

w swej małości

z tego co-m mówił świat

poskładam

dla innych żyć

w kamienie wgadam

mą prawdę aby pozostała

po mnie w nicości

bo prawdy nie przykryjesz kłamstwem

kamienia

nie podniesiesz siłą

by ból znieczulić pustym słowem

gdy ktoś się rodzi ktoś

umiera

wśród osiemnastu jestem

w drodze

kamienie lecą już na głowę

Świątek -

kolęda trochę mniej smutna dla Gabrieli

nad czyim losem czuwasz

dzisiaj

samotny

w dziupli swej kapliczki

jak stara sowa

oczy mrużysz

niedowidzące choć ogromne

czy szukasz

pluszowego misia

którego zgubił mały chłopiec

na samym końcu

swej podróży

chociaż próbował

nie zapomnieć

a może hołdu chcesz

od wiatru

co ci jedyny hołdy składa

w świecie

gdzieś tylko częścią drzewa

w postaci rzeźby trwasz

w bezruchu

bo przecież nie masz mocy

żadnej

modlitwa w tobie

nie dojrzewa

jak w gnieździe w którym była łaska

a teraz martwa miękkość puchu 

szkoda mi ciebie

boś na obraz

duch twój uleciał wraz z ptakami

i już nie zmartwychwstanie

wiosną

szkoda mi siebie

że za wami

nie odleciałem do tych krain

tam gdzie modlitwy

w drzewach rosną