Róg Anita

Absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Mielcu i Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej - licencjat na kierunku romanistyka, język włoski ze specjalizacją język francuski. Obecnie studentka w Wyższej Szkole Kształcenia Zawodowego we Wrocławiu.  To najprawdziwsza artystyczna dusza– gra na gitarze i keyboardzie, śpiewa, recytuje, występuje w przedstawieniach oraz eventach,  rysuje i pisze wiersze. Jest wykonawcą, a zarazem animatorem kultury. Brała udział dotychczas w wielu konkursach literackich i muzycznych – zdobyła ponad dwadzieścia znaczących nagród literackich, liczne stypendia artystyczne, zwyciężała w ogólnopolskich i regionalnych konkursach literackich, posiada blisko sto przeróżnych wyróżnień. Wiersze pisze od najmłodszych lat. Poezja jest dla niej czymś bardzo ważnym w życiu, dzięki niej wyraża siebie i swój sposób postrzegania świata. Wydała do tej pory następujące tomiki poetyckie: „Goniąc marzenia” (2015), „Twarzą wiatru” (2016), "Pisane ciszą" (2017), "Szepty Nieznajomej" (2018), "Memento vitae"(2019) i „Przyćmione światła” (2020). W Mielcu zadebiutowała w  "Artefaktach" – Mieleckim Roczniku Literacko-Kulturalnym Nr 5 (2016), jej wiersze obecne są we wszystkich sześciu numerach „Dygresji” – Mieleckiego Rocznika Literacko-Kulturalnego (2017-2022). Jej wiersze publikowane w blisko pięćdziesięciu przeróżnych publikacjach: w tym miesięczniku Nasz Dom-Rzeszów , w almanachu ZLP Oddział Rzeszów „ Zbudowaliśmy dom ze słów” (2022 r.) Od 2019 roku jest członkinią Związku Literatów Polskich - Oddział Rzeszów: przyjęta w poczet ZLP jako najmłodsza członkini w kraju. Brała dotychczas  w blisko 40 spotkaniach autorskich, a także jako wykonawca w blisko 35 spotkaniach .

 .

Modły o północy

mea culpa mea culpa

mea maxima culpa

stoję wśród tłumu i nie

potrafię spojrzeć nawet

lustrze w twarz

kazali wstać więc wstałem

lecz nie umiałem tworzyć

mea culpa

nawet nie przeprosiłem

duma nie przeprasza

nie szuka wybaczenia

nie znajdzie

mea culpa

wśród żywych szukajmy

wsparcia nie obok

duchów przyszłości

jak ja trawiłem życie

mea maxima culpa

przed którą wciąż uciekam

marząc że uciec zdołam

Frater, ave atque vale

w całunie mgły

i złotych łzach zbyt ciężkich

by je mogła otrzeć moja ręka

zniknąłeś gdy mrugnąłem

okiem nie sądziłem że otworzyć

je i zamknąć zajmie mi całe życie

zawisł twój głos w powietrzu

szukam cię pośród cieni

czy już mam modlić się do popiołów

odchodzę po cichu niknę

wybarwiam się co dnia

i tylko jeszcze upuszczę na niebo

witaj i żegnaj, bracie

Do Piłata

o Piłacie

czemu znów umywasz ręce

czemu Twoje oczy mówią

w języku zbyt obcym dla ust

gdzie twój wieniec laurowy

gdzie twój Eden obiecany

którego nikt nie widział od stuleci

o Piłacie

gdzie twoja dusza skażona

tą  samą krwią co dłonie

twoje słowa wciąż

biją się z myślami

w każdym człowieku

i wciąż wygrywają

Upadły anioł

Zabrano mi Twoją twarz,

Gdy spadałem. I miałem już rzec

Modlitwy słowo, ale tak jakoś

Uwięzło mi w gardle i dusi okropnie,

Jakby szukało innych słów.

Zabrano mi Twój głos,

Gdy spadałem. I chciałem usłyszeć,

Dać znak, że jestem, ale wciąż

Ocieram się o głuchy krzyk sumienia

I już sam zatykam uszy.

Zabrano mi Ciebie,

Gdy spadałem. Teraz tylko

Układam w sekwencje upadłych

Gwiazd dni, w których nic się

Nie zmienia i nie kończy…

Diagnoza: niedotlenienie duszy

niespełnione obietnice

przecinają jak noże

powietrze

tną na odłamki

szkła resztki tlenu

którym przyszło mi oddychać

płuca przyjmą wszystko

podobno potrafią się

reinkarnować

tylko nie wiem co

z moją

niedotlenioną duszą

Bajaj mi

bajaj mi bajarzu

o tym co w granicach baśni

nazwano tematem tabu

praw mi historie

mój baśniarzu

o tym karym powozie

co mnie zawiezie na krańce

kolejnych światów

bajaj mi bajaj

w słowach przez które

przenika mroczne światło

opowiedz mi jeszcze

o tej bajce co się

plotła dzień po dniu

bajaj mi baśniarzu

aż cisza zagłuszy twój głos

Nocne roszady

Witaj, dawno cię tu nie było.

Rozgość się w moich zamyślonych progach.

Zestrofuj swoje życie w parę chwil.

Zwierszuj bezpotomne cele.

Nocne motyle przyprowadzą zbawienie.

Siostry Mojry

Siostry Mojry

Niewprawione tkaczki

Poplątały pomieszały

Pogubiły nici

Bardzo bardzo bardzo

Mi tu

Mało mało mało

Krzyku z niebytu

Głośno głośno głośno

W tej ciszy nad brzegiem Styksu

Ogłuchnąć można na

Drodze do Tartaru

Splotły most

Delikatniej ciszej składniej

Życie zgon niedokładnie

Krzyk bieg cisza

Wracam

(do „Wiedźmina”)

Wracam…

Staram się wrócić z miasta popiołów.

Tli się za mną łuna palonych mostów,

Straconych szorstką, bezlitosną śmiercią siół.

Czuć jej zapach jeszcze w powietrzu.

Unosi się wonią zaświatowych ziół.

Zabiera z dymem szczątki dusz.

Skleja nimi swoje ikaryjskie skrzydła.

Wracam…

Czuję jej zdławiony oddech za plecami.

Moje uszy próbuje posiąść jej apodyktyczny głos.

Wracam z miasta popiołów,

Kierując swe kroki ku metropolii z piasku i dymu.

Nie wiem, o której będę. Nie kłopocz się.

Nie wstawiaj wody na herbatę.

Rzucę jakieś „zw” na całą wieczność.

Spłowieję moim powrotem…