Żelazo Justyna

Urodzona 18 października 1989 r. w Knurowie, od trzech lat miaszka w Mielcu. Z wykształcenia jest geodetą i nauczycielką zawodu w Zespole Szkół Budowlanych im. Armii Krajowej w Mielcu. Literatura to jej życiowa pasja. Zdobywała nagrody w konkursach literackich. Publikowała w raciboskim "Almanachu Prowincjonalnym", w mieleckich "Artefaktach" Nr 5 (2016) i w "Dygresjach (2017-2018). Zajmuje się również prowadzeniem spotkań organizowanych przez Mieleckie Towarzystwo Literackie. Z przyjemnością wędruje górskimi szlakami. Zdobywczyni wszystkich szczytów zaliczanych do Korony Gór Polskich. Autorka debiutanckiego tomiku poezji "Istota ze szkła" (2019)

Blog autorki:

http://imaginacje.ownlog.com/ 

Bociany

dobrze wędrujecie

mądre stare ptaki

dużo lepsze ode mnie

choć wypływam na wyższe niż wy

przestwory ograniczone stalą

ciętą diamentem

dobrze wędrujecie

mróz jeszcze trzyma dym jeszcze został

wyczynia w moich oczach piaskownice

śmiertelne piaskownice

gniazda wegetujących raków

mam wielką, nieświeżą ochotę

wołać żebyście

za morza mokrym płotem

zostały.

ale będziecie

- zagłado polnych myszy i żab

mimo mnie wylęgały

kolejne mądre ptaki

na brzydkich zakurzonych słupach elektrycznych.

List

Zamyślony,

odbudowano Twoją Troję

 - tak mówią

niewiele już zostało drobin

czerwonego puchu rozstrzelanych cegieł

wydaje się że miasto wzeszło

- tak mówią

mają rękawiczki zamiast skórzanych dłoni

zamiast skórzanych stóp botki

zza okularów wystaje

spojrzenie przechodnia

wydaje się że

przez szkiełka złamanego światła

widać zaledwie szary przedświt

tak łatwo poukładać

cegłę na cegle

tak trudno ułożyć

myśl na myśli

uczynek na uczynku.

Jeśli mieszkasz …

jeśli mieszkasz w chatce ekspresowej

od huku ustawiasz ekrany dźwiękowe

nie martw się

jeśli Cię zwiało do byle jakiej sieni

zakątka w którym da się

tylko wejść i wyjść

i oni to robią

nie martw się

a jeśli Twoja oaza

okazała się marną szalupą

wetkniętą w piasek

pustyni błędowskiej

nie martw się

Słowo biegnie jak strumyk

powoli

i jak smycz kundla

przytula się

do nogi

czule przypływa

pod progi skrzepłej

łodzi

żebyś mógł po Nim

jak po piasku chodzić.

Kapsułka

gorzka kapsułka słodkiej

prawdy

podobno powoduje uszkodzenia elit

zmiany na poziomie

nuklearnym

i lepiej skonsultować się z kim popadnie

zanim.

***

płoną puste eleganckie domy

jak policzki

jak gniazda

co rodzą tylko płochą łunę

leci w trwodze do góry

tam już za ciemno

a ona nie ma do czego

wracać.

***

mamo

czy jeść bułkę z makiem

to znaczy to samo

co ścinać słodkie główki

przerażonych kwiatów?

***

idą zdrowe

jeszcze nieśmiertelne

w skarpetkach z nanosprężyn

niezwyciężone nie zwyciężają

krok za krokiem

delikatne stopy

w gruzy pięknej katastrofy.

***

szumowiny

dokładają szumu do pieca

ogień zwiększa obojętność

a rzecz jasna

wypala się w ciemność.

Mucha

Jak Tłusta Bezołowiowa Mucha

Na Świeżym Cytrynowym Cieście

taka jest duża litera

w małym słowie.

Sami Wiecie Kto

tak bardzo lubicie

lecieć na pysk razem z nim

doprawdy

jeszcze jeden a spłonę.

Noc

zrywa się zamęt w szklance sypialnej

zamiera tratwa kasztanowa

na pierzastym bałwanie

spływa słony pożar po tafli wyrwanej

występują z brzegów ciepłe

języki błyskawic

pierwszą belkę z oka

wyciągam nad ranem

osmaloną na czarno

i trzymam

jak ostatnią.

Jutrzenka

błyskotki na czarnym

aksamicie półprzezroczyste jabłka

na srebrzonych gałązkach gatunku rubin

martwe korale wieżyczki

z kośćca łagodnych gigantów

jutrzenka was poprzypinał do

wertykału jak na tablicę ogłoszeń

aż nietykalni przystają i wkładają

w nią oczy pełne światła i wysypują

złotą tęsknotę spod rzęs

aż nieunikniona skruszy ich skręconym

palcem z masy perłowej położonym

na ramieniu

odwracają się a oczy mają

wypełnione pustymi sferami

szlachetnego kiru

to tak jak on

- miał nieść światło

a wolał błyszczeć

Jeden strach

jeszcze jeden we mnie strach

że pamiętać przestanę

twoją prawdziwą twarz

że będziesz dla mnie krzyżem

płótnem, ozdobnikiem

w takiej chwili: obojętnej

tym co martwe i wyryte

odejdziesz powoli, pozwolisz

oglądać swoje, coraz mniejsze plecy

a z mojej słonej niegdyś soli

kryształy pozostaną,

mdłe jak proch i mętne

jeszcze jeden we mnie strach

że dziś jest chwila obojętna

że właśnie teraz tracę smak

patrząc na drogę, która kręta

przenosi cię w zaświaty

z obrazów, sklepień, desek

pełne odprysków i spękań

suche, pradawne, niedostępne.

Wiersz cukiernika

mróz się wylał

na twarz świata

zmarszczki mu

wypełnił śnieg

stoisz w progu

cały drżący

wchodź bez strachu

rozpłaszcz się.

na stoliku stoi czekolada

przysiądź się tylko na chwilę

snuj opowieści gorzkie

o bitwach przegranych

twoja obrona

bez wstydu się skryje

pod białym na stole

sztandarem chwały.

słodyczą łatwo Cię zwieść

na pokuszenie do wielkich spraw

przedsięwzięć malowanych lukrem

na ciastku kruchym

siedzisz spijając ile dam

płacisz i siedzisz

a uszy Twoje

to cukierniczki bez dna.

Bociany